Kote Ayiti

Hier stonden we lang lang stil. Tijd is relatief. Soms komt er iemand, soms komt er niemand. Het enige wat telt is een plaats voor de nacht. Of thuis aan te komen voor de zon definitief wegkwijnt, want in de duisternis verzink je soms in een van de diepe putten die al te gretig de weg aanvreten. En dan zit je daar maar domweg scheef te hangen tot de volgende tram passeert.

Op het nabije kerkhof heerst Baron Samedi in alle stilte. De persoon die het eerst op dit kerkhof in de grond werd gestopt, werd de bewaker van al de komende doden. Elk kerkhof heeft dus z’n Baron Samedi en op 1 november bewijs je hem ere. Je kan je dan zonder problemen volslagen lazarus drinken tussen de scheefgezakte zerken.

De Haitiaanse douane is een fata morgana. Drugs, wapens, mensen, alles loopt er op een geveerd drafje in beide richtingen langs.

Maar wat verderop is de rivier met de Dominikaanse douane. Dat is andere koek. Maar met geld en relaties kom je overal door.

Voor het hek van de grens, alle mensen zonder papieren, Haitianen die de grens over willen, de Dominikaanse Republiek binnen om er voor een dag handel te drijven of om in het gewoel te verdwijnen en nooit meer terug te komen.

En tenslotte zij die, na maanden zwart zweetwerk, en al dan niet na een paar dagen gevangenis, zonder geld en met een vuile broek, weer in hun thuisland worden gedumpt. Opgepikt wegens zwartheid. Soms worden er zelfs Dominikanen de grens over gezet die gewoon thuis hun papieren vergeten zijn. Niemand gelooft ze, want als ze te zwart zien, dan moeten ze wel liegen.

Gelukkig is er soms nog rijst voor de honger. En geen gewonden vannacht.

Madame Jeremi is onze onderbuurvrouw en pluimt een “poul peyi” voor ons, dat is een magere inheemse kip, veel beter dan haar goedkopere import-concurrent, de “poul blan” of de “blanke kip”, een dikke kip met wit opgeblazen vlees.

Een dikke witte met opgeblazen vlees, zegt ze, en dan lacht ze haar tanden bloot.